Maandag ochtend werden weom 7:30verwacht bij het kantoor van green lion. We hadden niet kunnen ontbijten, dus op een lege maag werden we met zijn zessen naar de kindergarden gebracht. Het is ongeveer drie kwartier rijden, veel langer dan we in eerste instantie dachten. We hadden een coördinator mee, die voor ons kon vertalen. De kindjes waren al bezig met liedjes zingen. Ze waren allemaal zo schattig maar o zo verlegen. De kindergarden is alom 10 uurafgelopen en de meeste ouders blijven bij hun kind. De coördinator vertelde dat we vandaag niks konden doen omdat de kindjes voor het eerst naar school gingen en vooral moesten wennen, begrijpelijk. De lerares zei dat we op moesten staan en we hadden geen idee wat er ging gebeuren. De kindjes gingen in rijtjes staan en liepen per rij langs de leraressen en de vrijwilligers. Ze pakte onze hand sommige deden mijn hand tegen hun mond aan andere tegen hun neus maar de meeste tegen hun voorhoofd. Dat was namelijk ook de bedoeling. Het was zo schattig. Terug bij het huis besloten Veerle en ik naar de bintang supermarkt te gaan om wat schoolspullen te kopen en ideeën op te doen voor morgen. Bovendien moesten we toch nog ons paspoort ophalen dus twee vliegen in een klap. We hadden bedacht om dieren te tekenen en dan in het Engels er boven te schrijven wat voor dier het is. We hadden een paar zinnen vertaald zodat we konden vragen; wat voor geluid maakt een .... , in het Engels zeggen ze, zeg ons maar na. Ook dachten we dat we hoofd schouders knie en teen met ze konden gaan doen. In de avond waren we de laatste dingen aan het bespreken toen er opeens een salamander van het plafond naar beneden viel vlakbij m'n korte broekje. We begonnen te gillen en ik wist niet hoe snel ik op moest staan. Dat was even schrikken.

Dinsdag ochtendkwamen we weer aan bij de kindergarden. De kindjes waren weer samen met de juf liedjes aan het zingen en aan het dansen. Een lerares vroeg of we een activiteit hadden. Dus wij zeiden ja. Ze vroeg of we misschien met ze konden gaan kleuren. Dat was niet helemaal ons plan maar goed prima. we hadden papier en potloden meegenomen dus waarom ook niet. We hadden bedacht dat ze hun eigen hand over konden trekken en dan inkleuren. Wat ik vroeger ook moest doen toen ik klein was. De juf zei dat dat prima was. Bij het uitdelen van het papier kwamen de moeders weer het lokaal binnen gestormd om hun kind te helpen. Na ja te helpen eerder te commanderen dat ze het beter moesten doen. Later kwam de juf naar ons toe en vroeg of we een kleurplaat hadden van een bloem. Nee dat hadden we niet dus we lieten onze dieren zien. Dat was niet goed het moest per se een bloem zijn. Wat een zeikerd dacht ik. Als ze een bloemen kleurplaat wilde had ze dat gister moeten zeggen en niet eerst ons hand overtrek idee goedkeuren en halverwege iets anders willen. Ik was geïrriteerd en ik kreeg het gevoel alsof de moeders en docenten ons aankeken met een manier wat is dit voor iets raars. Een moeder van een van de kinderen vertelde ons dat ze de 17e de onafhankelijkheid vieren, en dat ze dan een kleurwedstrijd hebben. Nu begreep ik waarom de juf per se een bloemen kleurplaat wilde. Ik ben naar de juf toegestapt en gevraagd of we voor morgen dan bloemen kleurplaten mee moesten nemen en hoeveel. Vijftig in totaal. Oke prima dan weten wij ook wat ons te wachten staat morgen gewoon weer kleuren. Ik merkte wel dat de kinderen echt super verlegen zijn en bijna niks zonder hun papa of mama durven.

Woensdag ochtendwas ik erg moe, het had vannacht voor het eerst geregend en niet zo een beetje ook. De kindjes kwamen naar het lokaal met de tafels en stoelen. Ze gingen leren hoe ze een soort van ei van een strook bananenblad konden knopen. De moeder die dus goed Engels spreekt legde het ons uit dat ze daar dan rijst in stoppen en dat dan koken. Het ei maken was hartstikke ingewikkeld, hier konden we de kindjes niet mee helpen, we konden het zelf nieteens. Een juf kwam met kleurplaten aanzetten. Die mochten we gaan uitdelen. Dit was nou niet echt afgesproken want wij hadden 50 kopieën gemaakt van onze kleurplaat. Waarschijnlijk vonden ze die te makkelijk ofzo. Maar goed prima we mogen niet zeuren. We deelde alles uit en keken rond en bleven soms even bij een tafeltje hangen. De kindjes gingen weer naar het lokaal zinder stoelen om te dansen. Nu mochten wij wat met ze gaan doen. Hoofd schouders knie en teen was ons idee. De kindjes deden netjes mee. Vervolgens gingen ze het in hun taal doen, en moesten ze herhalen wat de juffen zeiden. Wij wilde precies het zelfde doen maar dat mocht niet want dat was te moeilijk voor de kinderen. Ik kreeg een beetje het idee dat we hier eigenlijk niks mochten leren aan de kinderen want alles werd afgekeurd of was te moeilijk. Ik vroeg aan een juf wat we morgen konden gaan doen. Yes we mogen ze morgen eindelijk wat leren namelijk tot 10 tellen in het Engels.

Het is vandaag donderdag, de dag dat we eindelijk de kindjes iets mochten leren, althans dat dachten we. Na het zingen met de juf vroegen de juffen of we plannen hadden voor vandaag. Ik was een beetje verbaasd want er werd ins gister verteld dat we ze alleen moesten leren tellen tot tien. De coördinator vertelde ons dat de cd speler, die echt uit de oertijd afstompt kapot was. We vroegen of we naar het lokaal mochten met de stoelen en het bord, dat mocht om een één of andere reden niet, dus konden we niet gaan tellen. Lekker dan nu lijkt het net alsof wij niks voorbereid hebben. We werden voor het blok gezet. We hadden niks anders voorbereid en het dieren spel hadden we niet meegenomen. Gelukkig hadden we onze kleurplaten nog in mijn tas zitten. Echt fijn kleuren is het natuurlijk niet op een kleed.. We deelden de kleurplaten uit en de kinderen vonden ze hartstikke leuk. Voor vrijdag hadden we maar weer kleurplaten gekopieerd want ja dat is het enige wat we mogen doen, spullen afleveren en kijken.

Vandaag, vrijdag hebben we weer gekleurd. We verwachten dat we volgende week wel wat nuttigs kunnen gaan doen in plaats van alleen kleuren en kijken. We waren deze week in totaal met z'n vijven en nog eens vier juffen voor ongeveer 25 kinderen, ik hoop dat we volgende week met minder zijn zodat we echt wat kunnen doen want nu voel ik me overbodig. Gelukkig raakte de kinderen al een beetje gewend aan ons en werden al ietsjes minder verlegen.Om 6 uurvertrekken we met z'n drieën naar Kuta, om daar ons weekend door te brengen.