We zijn aangekomen in ons hotel, het ziet er prima uit. We hebben ons gelijk omgekleed om naar het strand te gaan, pedang pedang beach. Het is een klein strand tussen twee rotsen in, het is best druk want iedereen komt hier heen om te surfen. Wat is het mooi. We hadden van een aantal mensen vernomen dat single finn echt de beste cocktail bar is. Dus in de avond namen we een taxi naar single finn. We stapten uit en stonden voor een kleding zaak genaamd single finn. Veerle: umh Zita dit is een kleding zaak. Ik moest lachen en dacht o nee he. Maar gelukkig waren we wel op de juiste plek we moesten alleen een stukje verder lopen om bij het restaurant te komen. We hebben lekker gegeten en inderdaad de cocktail, watermelon martini was erg lekker, hier kunnen ze gelukkig wel doseren. We hadden gehoord dat er een beach party was bij pedang pedang. Dus namen we daar een taxi heen. We werden ergens bovenaan een klif gedropt en moesten super veel trappen naar beneden lopen om bij het strand te komen. We hebben het niet laat gemaakt want we waren super moe, we waren ten slotte alom 6:30op. Na al die trappen weer gelopen te hebben was er geen taxi te bekennen. Aan het eind van het grind pad kwamen we Nederlanders tegen die toevallig ook in ons hotel verblijven. Ze vertelde ons dat het nog best ver was. Zij waren aan het wachten op twee vriendinnen die met een scooter werden afgezet. Gelukkig dan konden wij aan de taxi scooter vragen of die ons kon brengen. We zaten met z'n drieën op 1 scooter zonder helm: de chauffeur, Veerle en ik. Ik ben nog nooit zo bang geweest om te vallen. De scooter ging met abnormale snelheid door de scherpe bochten heen. Bij elke heuvel die we op gingen voelde ik me langzaam van de scooter af glijden. De chauffeur bleef maar vragen stellen en ik zei alleen maar help veer ik glij er vanaf. Maar we hebben het overleeft, met hartkloppingen en uitgedroogde ogen van de wind.

Vandaag is het maandag, tijd voor school nummer drie. We werden er heen gebracht met vier andere vrijwilligers. Per tweetal kregen we een klas. Een klas van 30 kindjes. Iedereen had hier een uniform aan in tegenstelling tot de andere scholen. Er waren twee juffen aanwezig, ze waren erg vriendelijk en gaven ons goede tips voor het lesgeven. Eigenlijk hebben we elke dag half half gedaan. Eerst de juffen hun programma en daarna waren wij aan de beurt, en ook nog een liedje samen met de juffen. De kindjes op deze school zijn het minst verlegen. Tijdens een opdracht worden er al dingen aan mij gevraagd in het Bahasa miss miss en de van de vraag snap ik natuurlijk niks. Een jongen begon al in het Engels uit het niets tot 20 te tellen. Je ziet duidelijk dat de kinderen verschillende niveaus hebben. Het is jammer dat we op deze school maar een week zijn. Deze week zijn we voor de laatste keer naar de bintang supermarkt gelopen. Telkens als we daar heen gingen zagen we een bedelende vrouw met een baby op de trap zitten. We hadden bedacht dat we koekjes voor haar zouden kopen en dan kijken hoe ze zou reageren. Ik had de koekjes al in m'n hand terwijl ik de trap op liep. Ze stak haar hand al uit. Ik gaf de koekjes aan haar en ze was zo blij en de baby keek super verbaasd en daarna intens blij. Veerle heeft het stiekem gefilmd. We hebben voor de kindjes snoepjes gekocht om afscheid van ze te nemen. Wat waren ze er blij mee.

Vrijdag ochtendzijn we nAr seminyak vertrokken om daar ons laatste weekend te spenderen.Vrijdag avondwas er een beachparty en zaterdag hebben we gesurfd, naja gesurfd... We wilde namelijk een surf les nemen maar dat was dus best prijzig, en zo moeilijk ziet het er nou ook niet uit. Dus besloten we om een surfboard te huren en het ons zelf aan te leren. We kregen alleen geen beginners board.. Het was echt super moeilijk om alleen al op de plank te blijven liggen. Mijn evenwicht is niet echt goed en dat heb je nou net nodig met surfen. De ene na de andere goede golf kwam. Ondanks dat ik het echt voor geen meter kon vond ik het wel echt leuk. Ik heb er maar 1 schram aan overgehouden dus dat viel ook reuze mee. Veerle wilde nog een manicure en pedicure nemen. ik heb een massage met Zweedse Balinese en Thaise technieken genomen, heerlijk na dat surfen. De volgende dag hadden we zo veel spierpijn, niet normaal. Nu is het tijd om weer naar huis te gaan. Het was een mooie reis die ik nooit zal vergeten

Woensdag hebben we alles herhaald wat we gister hebben gedaan en wat dingen toegevoegd.

Vandaag is het donderdag de laatste dag met z'n drieën. Dus gingen we buiten de deur lunchen. Veerle en Emilie hebben al dagen zin in sushi. Ik hou daar helemaal niet van, maar gelukkig hadden ze er ook andere dingen. We gingen naar de sushi tent rouge. Het zag er prachtig uit. En de zalm die ik had besteld was echt verrukkelijk. We besefte echt niet dat we al een maand en een week met elkaar waren en dus in Bali zijn. Het moment van vertrek lijkt eeuwen geleden maar ik heb het gevoel alsof ik twee weken hier in Bali ben, zo vreemd dat Veerle en ik over elf dagen weer in Nederland zijn.

Vrijdag vroeg ik aan onze coördinator of we volgende week weer bij deze school les geven, daar gingen we stiekem al een beetje van uit. Maar nee we gaan naar een andere school. Dat vonden we jammer, de kindjes waren al aan ons gewend en wij aan hen. Maar misschien is het maar beter dat ze niet te erg aan ons hechten en wij niet aan hen. Ik betrapte nog een vader, de vader van het huilende kind, dat hij stiekem een foto van ons maakten. Ze waren dus duidelijk geen witte vrijwilligers gewend hier. We hebben afscheid genomen van Emilie en zijn nu onderweg naar Uluwatu om daar het weekend door te brengen.

Maandag ochtend werden weom 7:30verwacht bij het kantoor van green lion. We hadden niet kunnen ontbijten, dus op een lege maag werden we met zijn zessen naar de kindergarden gebracht. Het is ongeveer drie kwartier rijden, veel langer dan we in eerste instantie dachten. We hadden een coördinator mee, die voor ons kon vertalen. De kindjes waren al bezig met liedjes zingen. Ze waren allemaal zo schattig maar o zo verlegen. De kindergarden is alom 10 uurafgelopen en de meeste ouders blijven bij hun kind. De coördinator vertelde dat we vandaag niks konden doen omdat de kindjes voor het eerst naar school gingen en vooral moesten wennen, begrijpelijk. De lerares zei dat we op moesten staan en we hadden geen idee wat er ging gebeuren. De kindjes gingen in rijtjes staan en liepen per rij langs de leraressen en de vrijwilligers. Ze pakte onze hand sommige deden mijn hand tegen hun mond aan andere tegen hun neus maar de meeste tegen hun voorhoofd. Dat was namelijk ook de bedoeling. Het was zo schattig. Terug bij het huis besloten Veerle en ik naar de bintang supermarkt te gaan om wat schoolspullen te kopen en ideeën op te doen voor morgen. Bovendien moesten we toch nog ons paspoort ophalen dus twee vliegen in een klap. We hadden bedacht om dieren te tekenen en dan in het Engels er boven te schrijven wat voor dier het is. We hadden een paar zinnen vertaald zodat we konden vragen; wat voor geluid maakt een .... , in het Engels zeggen ze, zeg ons maar na. Ook dachten we dat we hoofd schouders knie en teen met ze konden gaan doen. In de avond waren we de laatste dingen aan het bespreken toen er opeens een salamander van het plafond naar beneden viel vlakbij m'n korte broekje. We begonnen te gillen en ik wist niet hoe snel ik op moest staan. Dat was even schrikken.

Dinsdag ochtendkwamen we weer aan bij de kindergarden. De kindjes waren weer samen met de juf liedjes aan het zingen en aan het dansen. Een lerares vroeg of we een activiteit hadden. Dus wij zeiden ja. Ze vroeg of we misschien met ze konden gaan kleuren. Dat was niet helemaal ons plan maar goed prima. we hadden papier en potloden meegenomen dus waarom ook niet. We hadden bedacht dat ze hun eigen hand over konden trekken en dan inkleuren. Wat ik vroeger ook moest doen toen ik klein was. De juf zei dat dat prima was. Bij het uitdelen van het papier kwamen de moeders weer het lokaal binnen gestormd om hun kind te helpen. Na ja te helpen eerder te commanderen dat ze het beter moesten doen. Later kwam de juf naar ons toe en vroeg of we een kleurplaat hadden van een bloem. Nee dat hadden we niet dus we lieten onze dieren zien. Dat was niet goed het moest per se een bloem zijn. Wat een zeikerd dacht ik. Als ze een bloemen kleurplaat wilde had ze dat gister moeten zeggen en niet eerst ons hand overtrek idee goedkeuren en halverwege iets anders willen. Ik was geïrriteerd en ik kreeg het gevoel alsof de moeders en docenten ons aankeken met een manier wat is dit voor iets raars. Een moeder van een van de kinderen vertelde ons dat ze de 17e de onafhankelijkheid vieren, en dat ze dan een kleurwedstrijd hebben. Nu begreep ik waarom de juf per se een bloemen kleurplaat wilde. Ik ben naar de juf toegestapt en gevraagd of we voor morgen dan bloemen kleurplaten mee moesten nemen en hoeveel. Vijftig in totaal. Oke prima dan weten wij ook wat ons te wachten staat morgen gewoon weer kleuren. Ik merkte wel dat de kinderen echt super verlegen zijn en bijna niks zonder hun papa of mama durven.

Woensdag ochtendwas ik erg moe, het had vannacht voor het eerst geregend en niet zo een beetje ook. De kindjes kwamen naar het lokaal met de tafels en stoelen. Ze gingen leren hoe ze een soort van ei van een strook bananenblad konden knopen. De moeder die dus goed Engels spreekt legde het ons uit dat ze daar dan rijst in stoppen en dat dan koken. Het ei maken was hartstikke ingewikkeld, hier konden we de kindjes niet mee helpen, we konden het zelf nieteens. Een juf kwam met kleurplaten aanzetten. Die mochten we gaan uitdelen. Dit was nou niet echt afgesproken want wij hadden 50 kopieën gemaakt van onze kleurplaat. Waarschijnlijk vonden ze die te makkelijk ofzo. Maar goed prima we mogen niet zeuren. We deelde alles uit en keken rond en bleven soms even bij een tafeltje hangen. De kindjes gingen weer naar het lokaal zinder stoelen om te dansen. Nu mochten wij wat met ze gaan doen. Hoofd schouders knie en teen was ons idee. De kindjes deden netjes mee. Vervolgens gingen ze het in hun taal doen, en moesten ze herhalen wat de juffen zeiden. Wij wilde precies het zelfde doen maar dat mocht niet want dat was te moeilijk voor de kinderen. Ik kreeg een beetje het idee dat we hier eigenlijk niks mochten leren aan de kinderen want alles werd afgekeurd of was te moeilijk. Ik vroeg aan een juf wat we morgen konden gaan doen. Yes we mogen ze morgen eindelijk wat leren namelijk tot 10 tellen in het Engels.

Het is vandaag donderdag, de dag dat we eindelijk de kindjes iets mochten leren, althans dat dachten we. Na het zingen met de juf vroegen de juffen of we plannen hadden voor vandaag. Ik was een beetje verbaasd want er werd ins gister verteld dat we ze alleen moesten leren tellen tot tien. De coördinator vertelde ons dat de cd speler, die echt uit de oertijd afstompt kapot was. We vroegen of we naar het lokaal mochten met de stoelen en het bord, dat mocht om een één of andere reden niet, dus konden we niet gaan tellen. Lekker dan nu lijkt het net alsof wij niks voorbereid hebben. We werden voor het blok gezet. We hadden niks anders voorbereid en het dieren spel hadden we niet meegenomen. Gelukkig hadden we onze kleurplaten nog in mijn tas zitten. Echt fijn kleuren is het natuurlijk niet op een kleed.. We deelden de kleurplaten uit en de kinderen vonden ze hartstikke leuk. Voor vrijdag hadden we maar weer kleurplaten gekopieerd want ja dat is het enige wat we mogen doen, spullen afleveren en kijken.

Vandaag, vrijdag hebben we weer gekleurd. We verwachten dat we volgende week wel wat nuttigs kunnen gaan doen in plaats van alleen kleuren en kijken. We waren deze week in totaal met z'n vijven en nog eens vier juffen voor ongeveer 25 kinderen, ik hoop dat we volgende week met minder zijn zodat we echt wat kunnen doen want nu voel ik me overbodig. Gelukkig raakte de kinderen al een beetje gewend aan ons en werden al ietsjes minder verlegen.Om 6 uurvertrekken we met z'n drieën naar Kuta, om daar ons weekend door te brengen.

Dinsdag was weer een klus dag. Gister hebben we de muren in het lokaal geverfd en vandaag zouden we de kozijnen schuren en verven, ook vanaf binnen. Niet echt een hele handige volgorde aangezien de muren heel zacht geel waren geverfd en de kozijnen zwart geverfd moesten worden. En niemand echt veel geduld had in de hitte om alles perfect te verven zaten er wat zwarte druipers op de lichte muur. De zwarte verf voor de kozijnen stonk enorm en ging moeilijk van je huid af. dus de meeste vrijwilligers gebruikte een mondkapjes en plastic handschoentjes waar je handen zo lekker in gaan zweten. Het heeft bloed zweet en tranen gekost, vooral zweet, maar de kozijnen zijn geverfd, van de buitenkant dan... Het was nog geen tijd dus kon er alvast een begin gemaakt worden bij de toiletten. Prima dacht ik, ik kreeg een ja hoe noem je zo iets een soort van schraper om de groene plekken van de muur te, ja schrapen. Er waren vier wc's naja wc's kan je het niet eens noemen. Het was zo goor en armoedig, de houten deuren van de wc's vielen bijna uit elkaar van ellende de verf op de muren hing los, ja het was duidelijk hier kon wel het een en ander aan gedaan worden. Rond 1 uur waren we weer klaar en konden we weer bijkomen bij het zwembad.

Woensdag ochtendzei Veerle opeens, ziet heeft niemand een wekker gezet?.. En oeps we hadden ons verslapen. We wisten dat het niet heel ver was met de auto dus we besloten om naar de school te lopen. De afstand viel nog vies tegen maar goed we waren er. We vertelde aan onze coördinator, tirtha dat we ons verslapen hadden en hij zei: no problem i'm happy you're here. Iedereen was bezig dus wij konden ook gelijk onze handen uit de mouwen steken. Vandaag wAren de kozijnen aan de buitenkant, de muren aan de buitenkant, de pilaren aan de buitenkant naja eigenlijk was heel de buitenkant aan de beurt. We hebben weer heel de dag geschuurd en geverfd. Dit was onze laatste dag en ik ben stiekem wel een beetje trots hoe ver we zijn gekomen met z'n alle in 3 keer 4 uur. We, en daarmee bedoel ik nog steeds Veerle Emilie en ik, hadden even geen zin in rijst dus besloten om in café Vespa wat te eten. In onze buurt heb je twee cafés; Vespa en kopi desa. Ik had een lekker stuk vegetarische quiche met salade gegeten. Maar toch blijft mama's quiche het lekkerst. Ik kwam al vond ik het zelf op een briljant idee. Het wc papier was namelijk op en in de keuken lag ook niks meer. Dus besloot ik stiekem een wc rol uit Vespa in m'n tas te stoppen en mee te nemen. Eigenlijk best wel erg Maarja ze hebben dat geld toch wel aan ons terug verdiend.

Vandaag is het donderdag. Deze dag hebben we eigenlijk vooral veel gewacht. We moesten namelijk om ons visum te verlengen een foto en vinger afdrukken afgeven. We hebben moeten wachten op ons vervoer, wachten totdat we de foto konden maken en de vingerafdrukken en een handtekening en weer wachten op het vervoer terug naar Ubud. In de avond heb ik m'n spullen ingepakt voor gili air want we wordenom 7 uur's ochtends opgehaald.

We stondenvrijdag ochtendpreciesom 7 uurop de afgesproken plek. Het was al half 8 geweest en de tijd bleef maar doortikken. Emilie liep om acht uur terug naar het huis om aan de huisbaas te vragen waar onze pick up bleef. Ze schrok ervan dat we nog niet waren opgehaald en na wat telefoontjes werden we in een taxi gestopt. We scheurden door de bochten, want ja dat kan hier gewoon. De shuttle bus stond te wachten en we werden verder gereden in de bus. De chauffeur bleef maar toeteren ookal was er niemand op de weg in de buurt van de bus. Ze toeteren hier als ze je gaan inhalen, in een bocht en ja sommige dus ook random. We waren ruim optijd in de haven en we moesten even wachten. De boot zat niet erg vol dus we hadden ruimte zat en ik ben lekker in slaapgevallen. Eenmaal aangekomen op gili air liep er een vrouw met ons mee om ons het hotel te laten zien. De kamer zag er prima uit. We hebben ons snel omgekleed en zijn meteen naar het strand gegaan. Er hangt een andere sfeer op gili air dan op trawangan meer relaxt. Het viel ons wel op dat er veel koppels waren. De zee was veel rustiger dan op trawangan dus konden we meer zwemmen. In de avond liepen we terug naar het hotel en ik bleef even in het restaurant zitten om WiFi te krijgen en Veerle en Emilie gingen alvast naar de kamer. De WiFi deed het niet dus ik ging ook terug naar de kamer. Zita we hebben een probleem, er zit een kakkerlak in de badkamer... Veerle en Emilie waren al gedoucht dus ik ging naar de receptie om te vragen of ze hem weg konden halen. Gewapend met een kakkerlak dodende spuitbus kwam de man mee naar de kamer. Hij heeft volgens mij de helft van de spuitbus leeggespoten om de kakkerlak te doden. Nu konden we lekker gaan slapen. Zaterdag hebben we niet heel veel meer gedaan dan op het strand gelegen. We hadden wel snorkels gehuurd. Het snorkelen viel alleen vies tegen we hebben namelijk maar twee scholen vissen gezien. De zee is opeens super diep dus de bodem kon je nieteens meer zien ondanks het heldere water. Die avond bleef ik weer even in het restaurant van ons hotel. En ja hoor toen ik terug kwam vertelde Veerle wat ze nou weer hadden meegemaakt. Er zat weer een kakkerlak in de badkamer alleen deze begin te vliegen. Vervolgens heeft Emilie de rest van de spuitbus, die de man van gisteravond uit voorzorg had achtergelaten in onze kamer, leeggespoten op de kakkerlak en ondertussen zichzelf vergast. Veerle mocht de kakkerlak naar buiten gooien. Wat heb ik een geluk gehad zij hebben twee kakkerlakken in twee dagen gezien en ik geen 1. Zondag na de lunch gingen we wat kleine winkeltjes bekijken. We besefte trouwens dat we vandaag precies op de helft zijn van onze reis er zitten al drie weken op en we hebben er nog drie te gaan.We waren helemaal de tijd vergeten dus om 15;12 dachten we echt shit. We hadden namelijk de boot van half 4 en we moesten nog terug naar het hotel om onze tassen te pakken, te betalen en nog in te checken bij de office van de boot. We waren uiteindelijk ruim op tijd want, wat eigenlijk al te verwachten was, de boot had vertraging. Eenmaal op de boot bleek de zee wild te zijn. De boot schommelde van links naar rechts en het was snik heet. Ik heb hem wel even geknepen twee uur lang, en om niet misselijk te worden bleef ik naar buiten kijken. Die twee uur leek eindeloos te duren. Eenmaal aangekomen in Ubud moesten we naar de office van THE green lion voor informatie over de kindergarden waar we morgen mee gaan beginnen. Spannend!

Ik heb trouwens wat foto's geupload.

Wat hebben we genoten in Sanur! We hadden ook eindelijk warm water en echt heerlijk gegeten. Om eerlijk te zijn hebben we niet veel meer gedaan dan strand, eten, slapen, zwembad enzovoort. Ik heb te horen gekregen dat ik ben ingeloot voor rechten in Leiden samen met menen. Ik blij, papa en mama blij, helemaal leuk.

Donderdag moeten we naar Denpasar om ons visum te verlengen, envrijdag ochtendvertrekken we weer vroeg om naar gili air te gaan, weer met z'n drieën.

We kwamen zondag weer aan in Ubud. We hebben ons verhaal gedaan bij THE green lion over het turtle project. Verder werden we ingelicht over morgen, maandag dus. Veerle en ik zouden eigenlijk eerst vier weken kindergarden doen maar door de vakantie kan dat alleen de laatste drie weken, dus gaan we morgen deelnemen aan ons eerste echte vrijwilligerswerk, renovation.

Maandag ochtend moesten we verzamelen en werden we per zeven met de auto naar de school gebracht. Om bij het schooltje te komen moesten we een zijpad in en daar was een soort van binnenplaats met lokalen omheen. Dat was de school. Best bizar, het was zo klein. Alle banken en stoelen hadden de mensen van de groep van vorige week al buiten neergezet. Er moest veel gebeuren. De lokalen moesten van binnen geverfd worden. De schoolborden moesten een likje verf krijgen. De kozijnen moesten schoongemaakt worden. De boeken moesten schoongemaakt en gesorteerd worden, en de stoelen en tafels moesten een lak laag krijgen. Kortom, er was genoeg te doen. Ik ben eerst met de verfroller aan de slag gedaan. Daarna heb ik de kozijnen schoongeboend. Daarna heb ik nog een paar banken in de lak gezet. Toen was het ineens al bijna 1 uur en konden we opruimen. Eenmaal weer aangekomen bij het huis, gingen we op bed even tijdschriften lezen en zijn we alle drie in slaap gevallen.. Het voelde goed om de school op te knappen, omdat de kinderen er echt wat aan hebben. Ik voelde me na het vluchten van het turtle project een beetje ja hoe zeg ik dat, een soort van schuldig omdat ik naar Bali ben gegaan om hier wat te betekenen voor de mensen. En eigenlijk had ik tot vandaag nog helemaal niks gedaan qua vrijwilligerswerk en was het eigenlijk alleen maar vakantie. Maar ik ga morgen dinsdag dus en woensdag nog de school renoveren en donderdag mijn visum regelen envrijdag tot zondagweer een mini vakantie naar gili air. En dan maandag echt beginnen met de kindergarden voor drie weken lang, en natuurlijk in de weekenden Bali verder verkennen.

Maandag ochtendwerden we met de auto naar de haven van Sanur gebracht om vervolgens met de boot naar nusa penida te gaan en te starten met ons turtle project. We hadden er alle drie erg veel zin in. We moesten op een heel mooi eiland genaamd lembongan uitstappen om te wachten op onze laatste boot, wat uiteraard weer heel lang duurde. Er kwam een gammel klein bootje aanvaren, dat bleek dus onze boot te zijn. Alle koffers werden in de boot gezet, toen zat de boot al eigenlijk vol. Toen we het eiland naderde waren we erg blij het zag er mooi uit. We werden met z'n alle in een gammele safari jeep gestopt om naar onze accommodatie te gaan. We zagen al dat er erg weinig op het eiland was, maar daar hadden we ons op ingesteld want dat was ons al verteld. Aangekomen op de verblijfplaats gingen we eerst eten. Je moest je schoenen uit doen als je op het ja hoe omschrijf je dat, op de soort van stoep van het huis kwam. Ik vond dat al best raar maar goed ik deed gewoon m'n schoenen uit. We kregen lunch, en deze keer niet uit bakken maar je kon zoveel opscheppen als je wilde want het was een lopend buffet. Daarna gingen we naar de supermarkt met de jeeps met alle mensen die hier verblijven. Best raar want we hadden net gegeten. Maar de mensen die hier werken moesten inkopen doen bleek achteraf. Na een hobbelige rit weer terug naar het huis gingen we naar de schildpadden toe. Het stonk enorm maar wat zien ze er lief uit. Ze werden gevoerd maar wij konden eigenlijk niks doen omdat er te veel mensen waren. Daarna liepen we naar het enige café aan het strand. Wat een tegenvaller je kan er niet zwemmen want er staan van die stokken in de zee. Geen idee wat het is, of waarvoor het is. Daarna werd ons de kamer indeling verteld. Ik zit niet bij Veerle in de kamer wat ik nogal vervelend vond omdat we gewoon samen geboekt hebben. Ik liep naar mijn kamer. Ik moest eerst door een andere kamer waar weer een deur zat en daar achter zat mijn kamer. Je kan er net lopen. Ik heb geen plek om mijn spullen neer te leggen en het is pik donker omdat het kleine raampje beslagen is. Het ruikt hier naar zweet gemengd met stink voeten en schimmel. Ik was geïrriteerd en teleurgesteld. Hoe kan het dat wij best veel geld hebben betaald voor zo iets. Waar geven ze het geld aan uit? Ik ging naar de wc zonder schoenen want dat mag niet. De wc en de douch zitten in 1 hok. Ik liep het hok in en ieuwl er lag een plas water op de grond omdat het putje niet goed doorloopt. Dus ik stond in iemand anders z'n douche water. In de avond wilde ik gaan douchen. Ik stapte de douch/wc cabine in en zag de rode en zwarte mieren over de muur heen lopen. Ik keek verder en zag daar in de hoek een kakkerlak die begon te bewegen. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen. Ik ben naar een andere douch gegaan, maar veel beter was het niet. Er waren in totaal 6 douches terwijl we met z'n 60e waren, terwijl het project voor 15 a 20 mensen is bedoeld. Er is een hindufestival die twee weken duurt en daardoor zijn de scholen gesloten, dus hebben veel mensen hun programma veranderd. Alle vrijwilligers waren in 3 groepen verdeeld. Wij stonden alle drie nergens op de lijst. We zijn uiteindelijk in groep drie gezet. We bekeken het schema voor deze week. Morgen, dinsdag zouden we het strand schoonmaken naar crystal bay gaan om te snorkelen en de schildpadden voeren. De rest van de week moesten we alleen maar het strand opruimen en zeewier verzamelen. Dit was niet echt wat we verwacht hadden we wilden iets met schildpadden doen maar nu moesten we gewoon het strand opruimen. Het slapen was verschrikkelijk ik werd constant wakker door geblaf van de vieze agressieve straat honden. We kregen een emmer in ons handen geduwd om afval van het strand te verzamelen. Op het strand lag zo veel troep echt ongelofelijk. Op een gegeven moment had ik zelfs een luier beet bah. We werden met de minuut gekker en wilde hier zo snel mogelijk weg. Begrijp me niet verkeerd hoor primitief is niet erg maar onhygiënisch is wat anders, en bovendien kwamen we gier vrijwillig om met schildpadden te werken terwijl we die maar 1 keer zien. Het klinkt misschien verwend maar het was gewoon echt niet te doen en zeker niet wat we verwacht hadden qua werk.

We zagen een paar mensen op een boot en vroegen meteen of ze iemand kenden die ons naar lembongan kon brengen met een boot. En ja hoor binnen no time hadden ze een boot en een man geregeld die ons kon brengen. Ze doen hier alles voor geld. Na twee uur pauze wat gewoon bestond uit lunch en wachten want je kon niks doen, werd onze groep naar crystal bay gereden. Eenmaal aangekomen werd ons verteld dat we bij een vrouwtje snorkels konden huren en dat we twee uur de tijd hadden. Wij hadden geen geld meegenomen omdat we dachten dat we het al betaald hadden, nou mooi niet dus. We zijn op onze handdoek in slaap gevallen. Weer terug bij het krot waren we aan het praten over enge ziektes die we hier konden oplopen. Ik wilde afkloppen op de muur en er kwam een beest uitgevlogen... De schildpadden hebben we trouwens niet meer gevoerd omdat opeens onze groep weg was.

In de avond we hoorde van wat andere mensen dat er 1 WiFi spot was op het eiland. Na een half uur lopen waren we er. Meteen hebben we onze ouders ingelicht over hoe verschrikkelijk het hier is en of we mochten vluchten. We hadden een goedkoop hotel geboekt om tot zondag te verblijven.

Vandaag was de dag, de dag van de ontsnapping. We stondenom 7 uurvoor het huis. Met 1 koffer en drie tassen. We stonden te vroeg op het strand, de dorpsmensen kwamen naar ons toe en keken ons aan en begonnen in hun eigen taal te praten. Wat ging de tijd langzaam. Als de man met de boot maar zou komen anders moeten we zwemmen. En gelukkig de man met de boot was gearriveerd. Het was een gammele boot met scheuren in de onderkant. Voordat we in stapte zagen we nog hoe hij een paar emmers met water uit de boot schepte. Was het wel veilig om in te stappen? Nee eigenlijk niet, maar alles was beter dan op het eiland blijven. De man zetten ons af op het eiland lembongan, maar niet aan de kant waar een echte boot naar Sanur zou vertrekken. We hebben ander half uur in de hitte gelopen totdat Veerle een bordje zag staan met money changer. We liepen het terrein op en yes we konden hier ook ontbijten. Want in de hitte met tassen slepen op zoek naar een boot op een lege maag is geen doen. Er zaten nog andere mensen, een gezin uit Nederland, we hadden ons verhaal gedaan en zij vertelde ons dat de werknemer wel wat kon regelen qua boot. Het was ons gewoon gelukt te overleven en nog aan te komen op Sanur ook. Eenmaal aangekomen op Sanur liepen we naar de atm en daarna door naar ons hotel. Het ziet er prachtig uit. We hebben voor het eerst weer eens warm water en een kast voor onze kleren. Ook zijn er twee zwembaden. Heerlijk om weer in zo een schone fris ruikende omgeving te zijn. We zijn gelijk opgeknapt. Morgen gaan we lekker naar het strand want dat is op loopafstand.

Al vanaf dag 2 dat we in Ubud zitten smachten we naar een pizza. Met we bedoel ik Veerle Emilie en ja ik dus. Het idee was dan ook om pizza te gaan eten. Tijdens de wandelingen die we hadden gemaakt zagen we een restaurant op een mooie locatie waar ze pizza hebben. Dus die avond liepen we naar het restaurant toe, er waren geen klanten maar dat hield ons niet tegen wij konden alleen maar aan pizza denken. We mochten onze eigen tafel uitzoeken wat natuurlijk vrij logisch is in een leeg restaurant. We bekeken de kaart en we wilden alle drie een vegetarische pizza bestellen. Nadat we besteld hadden liep de werknemer naar de keuken en weer naar ons toe en zei: no pizza today. Neee, daar ging onze droom. We hadden ons over de teleurstelling heen gezet en we besloten een spaghetti bolognese te nemen. De werknemer zei: no bolognese today only carbonara. Gatver we hadden totaal geen zin in pork. Nu waren we redelijk geïrriteerd. Ondertussen moesten wij gewoon lachen uit verbazing wat is dit een restaurant zonder ingrediënten? Dan maar de biefstuk met frietjes. Dat hadden ze ook niet. Wat hebben jullie wel vroegen wij lachend. Echt antwoord konden ze daar niet opgeven. We besloten maar om gewoon friet te bestellen en ieder twee loempia's. De baas van het restaurant kwam naar onze tafel toe. How are you? Where are you from? We waren erg beleefd en hij vertelde trots over zijn restaurant met vijf koks. Je kan wel vijf koks hebben maar zonder ingrediënten ben je nergens. Het eten werd gebracht door een andere werknemer die alleen maar kon glimlachen en het enige Engels wat ze sprak was i ask. De baas bleef maar praten maar wij waren uitgehongerd en wilde eten. Uiteindelijk was hij weg gegaan en hebben we ons eten naar binnen geschranst omdat we zo veel honger hadden. Na vijf minuten was het eten op maar we hadden nog zin in een dessert omdat het zogenaamde hoofdgerecht erg karig was. Na een half uur was onze tafel nog steeds niet opgeruimd. Hoe moeilijk kan het zijn we zitten in een leeg restaurant. Wij gaven stille hints maar ze keken ons aan en gingen verder waar ze mee bezig waren, het doen alsof ze het druk hebben. We waren er helemaal klaar mee dus we vroegen de rekening. Weer een andere werknemer pakte een bestand met alle tafels erbij om de rekening uit te printen, terwijl ze gewoon kon zien wat we hadden besteld want onze borden stonden nog steeds op tafel. Van de rekening klopte geen zak. Maar in ons voordeel. We besloten om aan de overkant van het restaurant een dessert te bestellen. Dat restaurant zag er prima uit we werden snel geholpen en de fruit salade was heerlijk op de papaya na. Wat een flop deze avond, maar we hebben wel gelachen.

Vrijdag ochtendom 7 uurzou de taxi ons oppikken om naar de haven te gaan waar onze boot naar gili vertrekt. We waren met z'n alle aan het wachten op de taxi toen er opeens een scooter met volle snelheid de bocht nam. Op de straat liep een kip. En ja ik zag het gebeuren de scooter reed over de kip heen. De kip viel in de greppel en de andere kippen begonnen te kakelen. Ik voelde het door merg en been. De scooter keek even om en reed gewoon weer door. De man van de kip kwam naar buiten en keek erg boos. Het was heel heftig omdat het hier blijkbaar normaal is om gewoon door te rijden nadat je een dier hebt overreden. In Nederland zou gelijk de dierenambulance gebeld worden. We waren allemaal erg geschrokken. Die avond daarvoor toen we bij kopi desa zaten lag er een hond te slapen met z'n pootjes net op de weg. Toen kwam er een auto aan en reed zo over de pootjes heen. Dus twee dieren overreden in 12 uur tijd. In de haven waren de mensen opeens onvriendelijk en er was opeens haast heel raar als iedereen altijd 2 uur later komt. De boot stopte en ik keek naar buiten, wauw dit was echt net een Google plaatje, prachtig. We gingen gelijk lunchen want we waren rond 1 op gili en we hadden nog niks gegeten. Daarna gingen we hotel zoeken, wat best wel lastig was. Er kwam een meisje uit een huis aangerend en vroeg hello where are you going? Whats Your name? Wij stonden vol verbazing te kijken het meisje was een jaar of vijf. Ze haalde haar vader erbij en die wees ons de weg. We schrokken en vreesde voor onze slaapplek het zag er allemaal zo armoedig uit. We zaten aan het goedkopere deel van het eiland. We hadden het hotel gevonden en het zag er prima uit voor 10 euro per nacht. We hebben lekker in de zee gezwommen en op het strand gelegen. Ik heb voor het eerst uit een cocosnoot gedronken. Ik vond het niet lekker. Na dat we gedoucht hadden gingen we naar een bar. Ik werd gelijk aangesproken door een bewoner met snowwhite. Ik was hartstikke beledigd ik probeer bruin te worden. Zaterdag en zondag stond er veel wind en waren de golven erg groot en sterk. Natuurlijk heb ik gelijk m'n voet open gehaald. Zondag hadden we de bootom 3 uurterug naar Bali. Maar op onze tickets stond dat we maandag de boot haddenom 11 uurdus hebben we nog extra geld moeten betalen om de bootop zondagte hebben. De boot kwam ook nog eens 2 uur te laat dus toen we op de haven waren was het al donker. In de taxi naar huis hebben we doodsangsten uitgestaan. We hebben 1 uur gedaan over de rit terwijl we op de heenweg er twee uur over deden. De muziek was verschrikkelijk een hele slechte remix van techno hardstyle house waar telkens wordt afgeteld. We hebben wel enorm gelachen. We waren net op tijd om nog wat te eten en de week af te sluiten met z'n vijfen.

Dinsdag hebben we echt veel gedaan. We begonnen de dag met het maken van een flower offering, en waarom ze welke kleur waar plaatsen en waar ze voor stonden. Na de flower offering moesten we een tekening overtrekken op een katoenen doek om de volgende dag het doek te verven. Het heet trouwens batik art. Terug in het huis kregen we de lunch; rijst met kip jaja kip. Ik heb het heel dapper opgegeten en raad eens ik heb nog geen salmonella. Toen we daar mee klaar waren zijn we naar het zwembad gegaan om daar ons kleurtje bij te werken.Om 3 uurmoesten we weer verzamelen, om vervolgens naar de rijstvelden te wandelen, een wandeling van drie uur :0. Maar het was de moeite waard. Ook zijn we naar het hoogste punt geweest zodat we een prachtig uitzicht hadden, jammer genoeg hadden we de zonsondergang gemist maar toch. Eenmaal terug bij het huis was iedereen helemaal kapot. We kregen een welkoms dinner met alle vrijwilligers die het weekend waren aangekomen. Na het avondeten besloten we om nog naar een bar te gaan met zeven mensen. Ze hebben hier hun eigen Heineken bier genaamd bintang. Alles gaat hier op z'n gemak, als je wat wilt bestellen duurt het een tijdje maar goed daar wen je aan. Misschien dat als ik terug ben in Nederland ook alles heeel rustig aan doe... De tijd vloog zo voorbij. We hebben plannen gemaakt voor het weekend met z'n vijven om naar gili trawangen te gaan. We hebben vandaag ook een formulier moeten onderteken dat we ons aan de regels houden. Een van die regels is half 11 thuis zijn. Niemand die het controleert en we waren die avond 11 uur weer thuis. Alleen de honden houden zich aan die regel. Toen wij het huis in wilde stonden de twee honden naar ons te grommen. Uiteindelijk zijn ze gekalmeerd en konden we naar binnen. En wat heb ik lekker geslapen.

Woensdag moesten weom 8 uurverzamelen om vervolgens ons katoenen doek te verven. Het lijkt simpel maar het is best lastig. Omdat we alom 8 uurmoesten verzamelen en het ontbijt erg laat klaar was hebben we weinig gegeten dus hebben we in een restaurant voor ongeveer 1 euro een banana pancake op en lekker dat het was! Morgen, donderdag dus gaan we naar de tempel dus moesten we nog een sarong kopen. Dus gingen we met de taxi naar de markt, omdat we nog moe waren van de heftige wandeling van gister door alle heuvels en onverharde wegen. Ik heb nog wat leuke kleine dingen gekocht. Afdingen is hier normaal, toch voelt het ongemakkelijk ten zij de mensen vervelend zijn. Je kan naar boven waar ook nog marktkraampjes staan, ik voelde me erg op mijn ongemak spullen werden bijna in je handen gestopt en de mensen proberen zo veel mogelijk te verkopen terwijl je eigenlijk maar 1 souvenir wilt hebben. Bij deze mensen was ik voor mijn gevoel erg brutaal en ik heb veel veel minder betaald dan dat ze in eerste instantie vroegen.Om 2 uurmoesten we ons weer verzamelen om een Bahasa les te volgen. Bahasa is de taal die ze hier spreken. Ik vond het verschrikkelijk we kregen 5 minuten de tijd om de woorden te leren om vervolgens 1 voor 1 overhoord te worden, maar ik heb het overleeft en heb ongeveer 2 woorden onthouden: salam en tadik= hoi en nee. Best handig als er continu dingen worden aangesmeerd op ik noem maar wat, de markt. Nu zit ik op het dakterras en hou ik mijn blog bij. We gaan zo uiteten. Byebye